Profesjonalny osąd Spółka stosuje w odniesieniu do:
− ustalenia okresu leasingu,
− oceny czy umowa zawiera komponenty leasingowe i nie leasingowe.
Spółka stosuje praktyczne rozwiązanie w odniesieniu do umów leasingu krótkoterminowego, które
charakteryzują się maksymalnym możliwym okresem trwania umów, włączając opcje ich odnowienia,
o długości do 12 miesięcy.
Uproszczenia dotyczące tych umów polegają na rozliczaniu opłat leasingowych jako kosztów:
− metodą liniową, przez okres trwania umowy leasingu, lub
− inną systematyczną metodą, jeżeli lepiej odzwierciedla ona sposób rozłożenia w czasie
korzyści czerpanych przez korzystającego.
Spółka nie stosuje ogólnych zasad ujmowania, wyceny i prezentacji zawartych w MSSF 16 do umów
leasingu, których przedmiot ma niską wartość, tj. 5.000 USD przeliczone po kursie z dnia pierwszego
zastosowania.
Uproszczenia dotyczące tych umów polegają na rozliczaniu opłat leasingowych jako kosztów:
− metodą liniową, przez okres trwania umowy leasingu, lub
− inną systematyczną metodą, jeżeli lepiej odzwierciedla ona sposób rozłożenia w czasie
korzyści czerpanych przez korzystającego.
Zapasy
Składniki zapasów wycenia się w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia nie wyższych od możliwej do
uzyskania ceny sprzedaży netto. Wartość stanu zapasów ustala się z zastosowaniem metody pierwsze
weszło, pierwsze wyszło. Cena nabycia obejmuje cenę zakupu powiększoną o koszty bezpośrednio
związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub
wprowadzenia do obrotu. W przypadku wyrobów gotowych i produkcji w toku, koszty zawierają
odpowiednią część pośrednich kosztów produkcji, wyliczoną przy założeniu normalnego
wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Możliwa do uzyskania cena sprzedaży netto jest różnicą
pomiędzy szacowaną ceną sprzedaży dokonywanej w toku działalności gospodarczej a szacowanymi
kosztami ukończenia i kosztami niezbędnymi do doprowadzenia sprzedaży do skutku.
Odpisy z tytułu utraty wartości aktywów
− Aktywa finansowe nie będące instrumentami pochodnymi
Na koniec każdego okresu sprawozdawczego Spółka ocenia, czy istnieją obiektywne przesłanki
świadczące o utracie wartości składników aktywów finansowych innych niż wyceniane w wartości
godziwej przez wynik finansowy. Uznaje się, że składnik aktywów finansowych utracił wartość, gdy po
jego początkowym ujęciu pojawiły się obiektywne przesłanki wystąpienia zdarzenia mogącego mieć
negatywny, wiarygodnie oszacowany wpływ na wartość przyszłych przepływów pieniężnych
związanych z danym składnikiem aktywów. Do obiektywnych przesłanek utraty wartości aktywów
finansowych (w tym instrumentów kapitałowych) zalicza się niespłacenie albo zaleganie w spłacie
długu przez dłużnika, restrukturyzację długu dłużnika, na którą Spółka wyraziła zgodę ze względów
ekonomicznych lub prawnych wynikających z trudności finansowych dłużnika, a której w innym
wypadku Spółka by nie udzieliła, okoliczności świadczące o wysokim poziomie prawdopodobieństwa
bankructwa dłużnika lub emitenta, niepomyślne zmiany w saldzie płatności od dłużników
i emitentów w ramach Spółki, warunki ekonomiczne sprzyjające naruszeniu warunków umowy, zanik
aktywnego rynku na dany składnik aktywów finansowych. Ponadto, w przypadku inwestycji